3. GENEZA UTWORU Inspiracje: Pomysł do „Quo vadis” powstał we mnie przy czytaniu annałów Tacyta, który jest jednym z najulubieńszych moich pisarzy, i podczas dłuższego pobytu w Rzymie. Słynny malarz polski Siemiradzki, który wówczas zamieszkiwał w Rzymie, był moim przewodnikiem po wiecznym mieście i podczas jednej z naszych 33) Kim byli pretorianie i kto nimi dowodził? 34) Kim była Chryzotemis? 35) Jak doszło do oskarżenia chrześcijan o podpalenie Rzymu? 36) Co zrobił Marek Winicjusz, by uratować Ligię z więzienia? 37) Kiedy i dlaczego doszło do przemiany Chilona? 38) Jak umarł Chilon? 39) Kto, gdzie i kiedy zapytał "Quo vadis, Domine?" w alfabecie greków. Odpowiedz na proste pytanie „w alfabecie greków” i przetestuj swoją wiedzę online. Jeżeli nie znasz prawidłowej odpowiedzi na to pytanie, lub pytanie jest dla Ciebie za trudne, możesz wybrać inne pytanie z poniższej listy. Jako odpowiedź trzeba podać hasło (dokładnie jeden wyraz). Dzięki Twojej odpowiedzi Zajrzyj na stronę startową naszego serwisu . Pełna obsada serialu Quo vadis (2002) - W Rzymie I wieku pomiędzy patrycjuszem a chrześcijańską zakładniczką, wbrew przeciwnościom rodzi się uczucie. . Chilon Chilonides – bohater powieści Henryka Sienkiewicza „Quo vadis” jest z pochodzenia Grekiem, z zawodu lekarzem, a z zamiłowania wróżbitą. Poznajemy go jako śmiesznego nędzarza pozbawionego dwóch palców u ręki, a w miarę rozwoju akcji do jego charakterystyki przybywa negatywnych cech. Okazuje się być przebiegły, plugawy, kłamliwy i nieuczciwy. Chilon jest mężczyzną w średnim wieku, ma niechlujną brodę, przerzedzone włosy, zapadły brzuch, lekko przygarbione plecy, wielką głowę, „małpią twarz” o żółtej, pryszczatej cerze i przenikliwym wzroku. Chodzi w dziurawym płaszczu i ciemnej tunice. Bohater trafił do domu Petroniusza dzięki poleceniu go przez niewolnicę Eunice, której kiedyś wróżył. Wynajęty do odszukania Ligi, podejmuje się zadania z chęcią, tym bardziej, że otrzymuje zapłatę z góry. Chilon z poświęceniem bierze się do pracy. Całe dnie chodzi po mieście, węszy, aż w końcu dowiaduje się, że wspomniany mu przez Marka znak ryby, nakreślony mu przez Ligię, to godło chrześcijan. Poszukując drogi do chrześcijan, poznaje starego niewolnika Eurycjusza płaczącego przy studni, dzięki któremu natrafia na trop dziewczyny. W zamian za wprowadzenie do gminy chrześcijańskiej, ofiarowuje Eurycjuszowi pieniądze na wykupienie syna od ciężkiej, niewolniczej pracy, czym dowodzi przebłysku ludzkich odruchów. Pozytywna opinia o Chilonie ulega zatarciu, gdy czytelnik dowiaduje się o jego przeszłości. Przy okazji spotkania w domu modlitwy chrześcijan Glaukusa okazuje się, że Chilonides kiedyś wydał jego i jego rodzinę handlarzom niewolników, doprowadzając do porwania żony Glauka, zabicia jego dzieci i skatowania przyjaciela. Bohatera ogarnia panika, boi się, że grzechy jego przeszłości mogą wyjść na światło dzienne, a Glaukus będzie chciał go zabić z zemsty. Dlatego też nie waha się przed wynajęciem chrześcijanina Ursusa do zabicia niewygodnego świadka swoich zbrodni. Oskarżając Glauka o zdradę i bycie synem Judaszowym zagrażającym gminie chrześcijańskiej, udaje mu się przekonać siłacza do swojego planu. Wyłudziwszy pieniądze od Winicjusza, Chilon zaczyna żyć w luksusie. Pewien, że Glaukus już wkrótce zginie i rozwiążą się ty samym jego problemy, zaczął manifestować swój wstręt do ulicznej hołoty i biedy. strona: - 1 - - 2 - - 3 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij Chilon Chilonides to filozof, mędrzec i oszust, prawdopodobnie pochodził z Mezembrii. Postać o tajemniczej i niechlubnej przeszłości, nie wzbudzająca zaufania: „W tej dziwnej figurze było coś i plugawego, i śmiesznego. Nie był stary: w jego niechlujnej brodzie i kręconej czuprynie ledwie gdzieniegdzie przeświecał włos siwy. Brzuchmiał zapadły, plecy zgarbione tak, że na pierwszy rzut oka wydawał się być garbatym, nad owym garbem zaś wznosiła się głowa wielka, o twarzy małpiej i zarazem lisiej, i przenikliwym wejrzeniu. Żółtawa jego cera popstrzona była pryszczami, a pokryty nimi całkowicie nos mógł wskazywać zbytnie zamiłowanie do butelki. Zaniedbany ubiór, składający się z ciemnej tuniki utkanej z koziej wełny i takiegoż dziurawego płaszcza, dowodził prawdziwej lub udanej nędzy.”Swoją filozofię życiową tłumaczył w następujący sposób: „Jestem cynikiem, bo mam dziurawy płaszcz; jestem stoikiem, bo biedę znoszę cierpliwie, a jestem perypatetykiem, bo nie posiadając lektyki chodzę piechotą od winiarza do winiarza i po drodze nauczam tych, którzy obiecują za dzban zapłacić”.Chilon był człowiekiem podstępnym, podejrzliwym, zachłannym i zakłamanym. Inteligentny i przebiegły z łatwością pozyskiwał zaufanie innych ludzi. Przestawiał się jako mędrzec, lekarzi wróżbita, przepowiadający przyszłość. W rzeczywistości był oszustem, który szukał łatwych sposobów na zarobek i podejmował się każdej pracy. Wyzyskiwał Winicjusza, zdając sobie sprawę z tego, że zależy mu na odnalezieniu dziewczyny. Był jednocześnie tchórzem, choć wzbraniał się przed krwawymi sposobami rozwiązania problemów i traktował je jako mu się szybko pozyskać zaufanie chrześcijan, lecz nie starał się zrozumieć ich nauki. Nie rozumiał również, dlaczego Glaukus, którego pozbawił majątkui rodziny, wybaczył mu doznane krzywdy. Okazał się również człowiekiem mściwym. W niewyjaśnionych okolicznościach udało mu się przeniknąć do gminy żydowskiej. Wydał także Neronowi chrześcijan. Oskarżając Ligię o czary, zemścił się jednocześnie na MarkuWinicjuszu za chłostę. Pod opieką Tygellina stał się osobą bogatą i wpływową, lecz w obliczu męczeństwa wyznawców Chrystusa nie wytrzymał psychicznie. Jego załamanie nastąpiło w chwili, kiedy ujrzał płonącego Glaukusa, który ponownie mu przebaczył. Po tych tragicznych przeżyciach, Chilon oskarżył cezara o podpalenie Rzymu, a później przyjął chrzest z rąk Pawła z Tarsu i stał się chrześcijaninem. Nie chciał oczyścić Nerona z oskarżeń i został poddany torturom, podczas których Tygellin kazał mu wyrwać język. Odkupił swoje winy, ginąc na krzyżu, rozszarpany przez niedźwiedzia.[LINK] „Musimy uniknąć patosu” – mówił Kawalerowicz, kręcąc „Quo vadis”. Aby przekonać ludzi do wiary wykorzystujemy telewizję, internet, telefon, a dwa tysiące lat temu Jezus i apostołowie chodzili boso po tej spalonej słońcem ziemi. Zbigniew Waleryś – aktor teatralny i filmowy, znany z ról w takich filmach jak: „Papusza”, „Sprawiedliwy”, a ostatnio „Fuga”, nam opowiada o swojej roli w filmie „Quo vadis”. W produkcji Jerzego Kawalerowicza wcielił się w postać świętego Tokarczyk: Wszystkie te filmy niewątpliwie kształtowały pana aktorskie emploi, ale mnie interesuje przede wszystkim to, kiedy człowiek na ekranie wciela się w postać świętego. I to nie „zwykłego” świętego, ale jednego z dwunastu apostołów, św. Pawła. Jak trafił pan na plan „Quo vadis”?Zbigniew Waleryś: Doskonale pamiętam tamten czas, bo dwa miesiące wcześniej wprowadziliśmy się do naszego nowo wybudowanego domu w małym miasteczku na Dolnym Śląsku, w naszej rodzinnej miejscowości. Był rok dwutysięczny. W tym nowym domu usiedliśmy z żoną do wigilii i ona mówi: „Bardzo się cieszę, że mamy dom, ale z czego my tutaj będziemy żyli? Nie ma tu przecież żadnego teatru”. Odpowiedziałem, żebyśmy na razie cieszyli się nowym domem, a potem zobaczymy. W styczniu 2001 roku dostałem zaproszenie na casting. Zadzwonił Zbigniew Gruz, drugi reżyser filmu „Quo vadis” i zaprosił mnie na spotkanie. W jego opinii pasowałem do roli Chilona Chilonidesa. Wtedy nie było jeszcze tak dobrze rozwiniętego internetu, więc teksty do nauczenia się otrzymałem pocztą. Kiedy przyjechałem na zdjęcia próbne, Jerzy Kawalerowicz, nieżyjący już niestety reżyser, mówi: „No i kogo mi tu sprowadziliście? To nie jest twarz Chilona Chilonidesa…”.Zbigniew Waleryś: Jak zagrałem św. Pawła z TarsuCo mu nie pasowało? Kawalerowicz myślał wizualnie. Miał nawet uwagę do współpracowników, że fatygowali mnie tyle kilometrów, a ja na pewno nie zagram tej postaci. Ale też zaczął układać sobie w głowie listę pozostałych aktorów: Franciszek Pieczka miał zagrać św. Piotra, a nie było jeszcze św. Pawła. „To może dajcie mu tekst, niech się nauczy na korytarzu, a za pięć minut go poprosimy” – zawyrokował reżyser. Tak też się co było dalej? Po zakończonym przesłuchaniu podziękowałem za daną mi możliwość, a pan Jerzy powiedział, że jeśli zdecydują się mnie obsadzić, będą się kontaktować. Minął styczeń, luty, połowa marca, ja już zapomniałem o tym castingu, aż tu nagle 17 marca – pamiętam jak dzisiaj – bo wtedy były imieniny Zbigniewa, telefonuje Zbigniew Gruz i mówi „Masz prezent imieninowy, grasz świętego Pawła z Tarsu”. I tak się to wszystko tamtym czasie zdjęcia realizowano zupełnie inną techniką niż obecnie – kamerą analogową na taśmie 35 mm. Jak długo pracowaliście na planie zdjęciowym?Zdjęcia z przerwami trwały kilkanaście miesięcy. Zaczęliśmy kręcić w Tunezji. Tam padł pierwszy klaps, na który z Warszawy przyleciał specjalnie wyczarterowany samolot z urzędnikami i ich ochroną. Pamiętam tych chłopaków w 40-stopniowym upale, w zapiętych po szyję garniturach. Zrobiło się trochę zamieszania i pojawiły się niepotrzebne napięcia wynikające z tego, że jeszcze na dobre nie rozkręciły się zdjęcia, a w mediach już pisano, że to film na miarę Oscara. Reżyser też był zdenerwowany, ponieważ nie lubił oficjalnych wizyt i symbolicznego szampana. Kiedy już oficjele wrócili do Warszawy, mogliśmy spokojnie pracować.„Kawalerowicz dał nam swobodę”Jaki system pracy na planie miał reżyser Jerzy Kawalerowicz? Czy panował nad wszystkim żelazną ręką, czy też dawał aktorom dużo swobody?Dawał nam swobodę. Dyskutowaliśmy na temat postaci, on wyobrażał sobie czy widział oczyma wyobraźni te role, a mnie utkwiło w pamięci zdanie z rozmowy z Franciszkiem Pieczką. „Musimy uniknąć patosu” – mówił reżyser. Teraz – aby przekonać ludzi do wiary wykorzystujemy telewizję, internet, telefon, a dwa tysiące lat temu Jezus i apostołowie nieraz chodzili boso po tej spalonej słońcem ziemi i przekonywali do wiary. Nie było mikrofonów, świateł, bogactwa. To właśnie chcieliśmy pokazać w jaki sposób przygotowywał się pan do roli?Dużo czytałem, szczególnie listy św. Pawła. Z „Listu do Koryntian” znałem „Hymn o miłości”, którego każde słowo jest konkretem, mówi o czymś dosłownie. Później po realizacji „Quo vadis” pomyślałem, że gdyby żył Krzysztof Kieślowski, z pewnością zrobiłby film na bazie „Hymnu o miłości”. Po nakręceniu „Dekalogu” rozważania, jaką jest, a jaką powinna być ta miłość stanowią temat na osobny, duży wyglądały przygotowania pod względem charakteryzacyjno-kostiumowym? Niewiele było charakteryzacji, ponieważ naturalnie nosiłem brodę, która nie była przygolona, jak to jest modne obecnie. Poza tym trochę pudru na twarz, ale oczywiście bardzo ważny był kostium. W moim przypadku była to dość obszerna szata, która powstała z wielu metrów tkaniny, tak że na lewej ręce miałem zwój materiału i pamiętam, że było mi bardzo gorąco. Takie sytuacje przy realizacji filmu zazwyczaj jednak nie przeszkadzają, ale mobilizują do jeszcze lepszego grania swojej postaci. Bo oto ja, aktor z małego, powiatowego miasteczka nagle „wskoczyłem” w rolę świętego. To było niezwykłe zrządzenie losu i nagroda za wieloletnią pracę w Niewielu aktorów zagrało św. PawłaCzy kiedykolwiek później otrzymał pan jeszcze propozycję zagrania świętego lub duchownego?W 2012 roku spotkaliśmy się z reżyserką Magdaleną Piekorz, która wspomniała, że ma scenariusz filmu, którego akcja dzieje się na parafii. To temat o dwóch księżach, starym mocno uduchowionym proboszczu i młodym, pełnym wątpliwości wikariuszu. To miało być takie zderzenie dwóch światów. Młodszy ma rozterki, jak dalej pokierować swoim życiem, a stary prowadzi go duchowo. Do realizacji filmu jednak nie doszło i nigdy później nie wracaliśmy już do tego fakt, że zagrał pan św. Pawła miało jakieś reperkusje w kontekście kolejnych filmów z pańskim udziałem? Mogę uznać tę rolę za sukces, ponieważ najczęściej wcielamy się w postaci „zwykłych” ludzi, mniej lub bardziej szlachetnych, ale „zwyczajnych”. Na świecie niewielu jest natomiast aktorów, którym dane było zagrać św. Pawła z także:Nie znasz tych tytułów? Koniecznie to nadrób! 10 filmów religijnych, które trzeba znaćCzytaj także:5 świętych, których ciała nie uległy rozkładowiCzytaj także:Czego możesz się nauczyć z historii nawrócenia prześladowcy chrześcijan? Dołącz do innych i śledź ten utwór Scrobbluj, szukaj i odkryj na nowo muzykę z kontem Czy znasz wideo YouTube dla tego utworu? Dodaj wideo Czy znasz wideo YouTube dla tego utworu? Dodaj wideo Podobne utwory O tym wykonwacy Jan Kaczmarek 148 408 słuchaczy Powiązane tagi Jan Andrzej Paweł Kaczmarek (ur. 29 kwietnia 1953 w Koninie) – polski kompozytor, autor muzyki do ponad trzydziestu filmów długometrażowych i dokumentalnych. Z wykształcenia prawnik, absolwent Uniwersytetu Adama Mickiewicza. W 2005 roku zdobył Oskara za muzykę do filmu Marzyciel wyreżyserowanego przez Marca Forstera. Od wczesnych lat dzieciństwa matka zabierała go do poznańskiej filharmonii. Jego dziadek był skrzypkiem i grał z miejscowymi muzykami do filmów w kinie. Uczęszczał na lekcje gry na fortepianie, których nie lubił ze względu na militarny reżim nauczyciela, a inni… dowiedz się więcej Jan Andrzej Paweł Kaczmarek (ur. 29 kwietnia 1953 w Koninie) – polski kompozytor, autor muzyki do ponad trzydziestu filmów długometrażowych i dokumentalnych. Z wykształcenia prawni… dowiedz się więcej Jan Andrzej Paweł Kaczmarek (ur. 29 kwietnia 1953 w Koninie) – polski kompozytor, autor muzyki do ponad trzydziestu filmów długometrażowych i dokumentalnych. Z wykształcenia prawnik, absolwent Uniwersytetu Adama Mickiewicza. W… dowiedz się więcej Wyświetl pełny profil wykonawcy Podobni wykonawcy Wyświetl wszystkich podobnych wykonawców

grał chilona w quo vadis